Onun dünyasında verilecek kıymetli hediyenin maddi değeri yok: rengi var, yazısı var,  şekli var 🙂  Bu sayede daha fazla duygu uyandırıyor. Bu duygu için paralı, pahalı, ya da markalı hediyelere ihtiyaç duymuyor.

Babalar gününden bir gün önce, kızıma “hadi babana hediye almaya gidelim” dedim. “Ben çoktan hazırladım hediyemi… Hani televizyonda “babalar günü için indirim” diye reklam veriyorlar ya, o reklamları ilk gördüğüm gün hazırladım.” dedi.

Reklamlar kızıma bir şey aldıramadı.

Ben babama unutulmaz bir hediye aldım mı bilmiyorum. Ben unutmuşum, acaba onun unutmadığı bir hediye var mıydı, soracağım. Hangi duygularla aldık/verdik hediyelerimizi acaba… Sizin var mı unutamadığınız bir hediye verdiğiniz, ya da bir babaysanız aldığınız?

Aslında hatırladığımız “en önemli anlar”, onlara ait “duygular” sebebiyle bu kadar kıymetli. Aldığımız hediyeleri kalıcı kılan da o hediyelerin bize yaşattığı duygular ve onlarla ilişkili anılar. Pazarlama dünyası bunun üzerinden çalışıyor.

Kızım babasına bu babalar günü iki hediye verdi:

Biri “Benim akıllı, güçlü babam” başlıklı bir resim, içinde ben ve kendisi de bulunuyor. Demek ki onun dünyasında -da -, akıllı ve güçlü olmak önemi! Öyle ya, uyuyunca onu kucakta kim arabadan eve taşıyacak. Hala zıplayarak kimin kucağına çıkabilir başka… Kabasakal’a özenmediğimize göre, sorun çözmek için ise akıllı olmaktan başka ne lazım?

İkinci hediye ise çok daha özel hediye, bisiklet sürmeyi öğrendi, yuppi!.. Bu ayrı bir hikaye.

Öneri: Yavruların -doğallıklarını bozmadığımız sürece- sahip oldukları, bizim de bir zamanlar sahip olduğumuz ama büyürken bir yerlerde kaybettiğimiz, dünyaya baktıkları o nefis gözlükleri biz de arada takalım. O gözlüklerle baktığımızda dünya birden çok tatlı, çok farklı bir yer oluyor.