Anne Dışarı Çıkalım

Biraz toprak, biraz tohum, biraz çiçek… Ama çoook mutluluk…

Posted on 04/04/2015 by Zetaxeta

Şubat ayının sonlarında bir gündü, bizim çocuk “Anne, dışarısı anneannemin yazlığı gibi kokuyor” dedi. Dışarıda güneş açmış, doğa uyanmaya başlamış, bazı ağaçlar en doğru zamanı beklemeden çiçeklenmişti. Kokan doğaydı, bahardı, geliyordu!

Birkaç gün sonra kargo evimize babasının ısmarlamış olduğu çeşitli tohumları getirdi, iki tane de zeytin büyüklüğünde kalın kabuklu çekirdek… Bunlardan nilüfer -ya da lotus- büyüyecekti, diğer tohumlardan da çeşitli akvaryum bitkileri. Bahar gelince ekilmeleri gerekiyordu.

Sonra kızım her gün sordu, “Anne, 1 mart geldi mi?” Çünkü takvime göre bahar 1 martta başlayacaktı ve bahar başladığında babasıyla nilüfer tohumlarını ekeceklerdi! Sanırım evde- Sakıp Sabancı Müzesi bahçesindeki, seyretmeyi çok sevdiği havuzdaki gibi – nilüfer çiçekleri, kurbağalar filan olacağını hayal ediyordu, belki de nilüferlere bir Kurbağa Prens’in geleceğini? 🙂 Merak ediyordu…

Sonunda 1 mart geldi ve kızım heyecanıyla babasını harekete geçirmeyi başardı!… Babası nilüfer tohumlarınının yani çekirdeklerinin bir tarafını deldi, tohumları çimlenmesi için bir kavanoz suya attılar. Beklemeye başladık, merak ediyorduk…

Bir bitkinin büyüdüğüne şahit olmak o kadar heyecan vericiydi ki, kızım da eve iki tane Çim Adam – aslında Çim Kız- getirdi. Kızlar kel ama çok süslüydüler. Su dolu kovalarda beklettik önce, sonra da her gün merakla suladı onları kızım…

Sonra bahar biraz daha belli etti kendini. Hem dışarıda, hem de evde… Hala kabanları giyiyorduk ama hava biraz daha güzelleşti, bahar biraz daha koktu burnumuza…. Birkaç gün suda beklemiş nilüfer tohumları çimlendi, filizler çıkmaya başladı. Çok heyecanlandık, mutlu olduk. Gerçekten…. 🙂

Bu arada, babası ve bizim çocuk, evimizin küçük “nilüfer havuzu”nu hazırladılar: büyükçe çaplı bir saksı, özel kombinasyonlu toprak (toprak ve üstüne diatomit yani kedi kumu) ve su! Filizlenmiş nilüfer çekirdeklerini küçük havuzumuza, diğer tohumları ise kavanozlara tek tek yerleştirdiler. Havuzumuza birkaç grup da yosun temizleyen yeşilliklerden koydular. Merakla beklemeye devam ettik…

Küçük nilüfer filizleri uzadı, su yüzeyine vardı. Kızımın ÇimKız’ları filizlendi, çimler büyüdü . Şimdi ÇimKızlar fırça gibi yeşil saçlarıyla pek havalılar. Ben de kendime çiçekli iki saksı daha aldım. Eskiler, yeniler derken ev bir sera haline geldi! 🙂

Şimdi baharı kutluyoruz. Hala kabanlarımızla dolaşıyoruz ama baharın kokusunu burnumuza çekiyoruz. Güneşe, tohumlara, çimlere ve çiçeklere bakıp mutlu oluyoruz. Ve merakla hergün evdeki bitkilerin değişimine bakıyoruz, acaba çabalarımızın sonucunu karşılığını görecek miyiz?

Öneri: Doğa çocuklara da büyüklere de iyi geliyor. Biraz toprak, biraz su, biraz tohum, biraz çiçek ama çoook mutluluk…

Doğa merak uyandırıyor, bizi öğrenmeye itiyor, çocukları da, büyükleri de… Alın, dikin, sulayın, deneyin! Size de öneririz.. 🙂

Evde, Yaşam içinde yayınlandı | 4-12 yaş, Çim Adam, doğa, Evde çiçek, evde bitki, Nilüfer, tohum ile etiketlendi | Yorum bırakın

Sizinki de Pinokyo için (artık) üzülenlerden değilse Kuklacı’yı görün!

Posted on 26/03/2015 by Zetaxeta

Kızıma küçükken masallar kitabından Pinokyo masalını okumak istediğimde onu geçmek isterdi, sonra tiyatrosuna gitmeyi teklif ettiğimde, bu sefer de başka bir oyunu seçerdi… Yakın zamana kadar da istemedi Pinokyo’yu.

Tahmin ediyordum nedenini ama yine de sordum geçende: Benim küçük kızım üzülüyormuş Pinokyo’nun kandırılmasına, yanlış yapmasına, zor durumda kalmasına… İstanbul Devlet Opera ve Balesi 2015 programında yeni çocuk gösterisi Kuklacı’yı görünce tekrar sordum, Kuklacı’yı ama Pinokyo’nun müzikali olan Kuklacı’yı görmek ister miydi? Kızım artık daha az üzülüyor olmalı ki, gösteride müzik ve dans olduğunu da duyunca, teklifimi kabul etti.

Kuklacı’nın hikayesi Gepetto Usta’nın bir kukla yapmasıyla başlıyor. İnsan olmayan dolayısıyla insani duygulardan yoksun olan Pinokyo akıllı ve çalışkan olmayı istiyor ama tembel ve saf olması yüzünden başına gelmedik kalmıyor. Yanlış arkadaşlar Kedi ve Tilki tarafından defalarca kandırılıyor, eşek olup kırlarda dolaşıyor, en son olarak da gezen bir Kuklacı’ya satılıyor. İyilik Perisi her seferinde onu kurtarıp sonunda dedesi Gepetto Usta ile buluşmasına yardım ediyor. Ve Pinokyo dedesine kavuştuğunda artık hatalarından ders almış bir şekilde insan oluyor.

Söylemeden edemeyeceğim Kuklacı’daki öğretmen oldukça eğlenceli ama kötü bir model olarak hayatta karşılaşacak zorluklara bir örnek. 🙂 Pinokyo okula gidiyor ama arkadaşlarından geri olduğu için okulda zorlanıyor, ya da haylaz arkadaşlarının oyununa geliyor. Öğretmen ideal bir öğretmenden çok uzak! Yeni öğrencisini tanıyıp onu yardım etmeye çalışacağına, çocuğun her bilemediği soru ya da yanlış davranışı sonrasında “- Adın ne? –Pinokyo.. –Sıfır!” diyaloğuyla bizi hem bitirdi, hem eğlendirdi!

İstanbul Devlet Opera ve Balesi’nin diğer çocuk oyunları gibi Kuklacı oyununa da bilet almak oldukça zor. Biletler gösteriden bir ay önce çıkıyor, biletin çıktığı ilk saatlerde alabildiysen ne ala!.. Kapıdan veya online olarak biletiva.com‘dan bilet alınabilir. Anlayacağınız oyunu seyredebilmek süper bir plan ve uygulama gerektiriyor. 🙂 Sağ olsun diğer anneler, er ya da geç yardımlaşarak görüyoruz oyunları.

Bizim Kadıköy Süreyya Operası’nda seyrettiğimiz oyunda çocuklar müzikalin dans bölümlerinde yer alıyorlar. Toplam bir buçuk saat süren Kuklacı çocukların da, biz anne-babaların da güzel vakit geçirmelerini sağladı.

İstanbul Devlet Opera ve Balesi gösterilerinin Beşiktaş Belediyesi Fulya Sanat’ta da gösterimi oluyor.

Öneri: Çocuğunuz daha önce bir Pinokyo oyunu seyretmediyse bunu kaçırmayın. Biletler için organize olmak gerekiyor ama göreceksiniz, değer.

Dans /gösteri, Tiyatro içinde yayınlandı | 3-10 yaş, Gepetto Usta, kukla, Kukla tiyatrosu, müzikal, Pinokyo, Tiyatro, İDOB ile etiketlendi | Yorum bırakın

Yaşar Kemal’den “Çocuklar İnsandır”

Posted on 01/03/2015 by Zetaxeta

“…İnanmadım hiçbir zaman çocukların, insanların çocuklara davrandığı gibi çocuk olduklarına. Basbayağı insandır onlar. Çok şeyler öğrenmemiştir daha, zenginliği azdır yaşlanmış insanlara karşılık, daha az yaşamıştır, ama düpedüz insandır.

Anaların babaların çocuklara yaptıkları inanılmaz bir zulüm benim için. Ayrı bir yaratıkmış gibi bakıyorlar. Korkunç baskılar yapıyorlar. Baskılar, dayaklar, öğütler canından usandırıyor çocukları. Ya da şımartıyorlar şefkatle, okşamayla. Çocuk, insanlıktan çıkıyor her iki halde de. Yine benim çocuklarda saptadığım bir şey var, bütün çocuklar evlerden kaçmak istiyor. Benim bu bir araştırmamdır. Derinliğine indiğin zaman her çocuk, bir eli yağda, bir eli balda bile olsa, kaçmak istiyor.

Çocuk, dünyamızda rahatsız bir kişidir. Bu, dünyamızın da bir sorunu. Bu kadar kötü yetiştirilen, bu kadar kötü davranılan insanlar büyüdükleri zaman yarım oluyorlar. Savaşların, kötülüklerin nedenlerini ararsak, temelde, çocuklukta insanların başlarından geçenler karşımıza çıkıyor. Bir gün dünyamız gerçek bir barışa, insanca bir yaşama kavuşacaksa çocuklara davranışımızın değişmesi gerekiyor.”

“Çocuklar İnsandır” çocuklar hakkında ama büyüklere yazılan bir kitap. Usta Yaşar Kemal ‘in 1975’te Cumhuriyet Gazetesi’nde hazırlamış olduğu sokak çocuklarıyla yaptığı röportaj serisinin kitaplaştırılmış hali. Turhan Selçuk’un çizimleri ve Arar Güler’in fotoğraflarıyla, Yapı Kredi Yayınları.

Yaşam içinde yayınlandı | kitap, Yaşar Kemal ile etiketlendi | Yorum bırakın

Adında “denizkızı” geçiyor diye “Prens ile Denizkızı” oyununa gittik…

Posted on 25/02/2015 by Zetaxeta

Ne zamandır tiyatroya gitmiyorduk,
Ne zamandır ismini bildiğimiz bir tiyatroydu Prens ile Denizkızı,
Geçenlerde gittik sonunda!…

Yarıyıl tatilinde bir gün kızımla Sarıyer Sanat Tiyatrosu tarafından sahnelenen “Prens ile Denizkızı” oyununa gittik. Kızım sekiz yaşında ve bayılır denizkızına, gerçi o Disney’in Ariel’ine meftun ama olsun, oyunda denizkızı olsun da…

“Prens ile Denizkızı” bildiğimiz denizkızı masalının bir uyarlaması, ama biraz yerellik katmışlar, prens Hemşin Prensi olmuş, deniz Karadeniz, danslara da Karadeniz horonu girmiş. Şahsen bana çok tanıdık geldi, içim oyuna ondan mı ısındı bilemedim 🙂

Oyun insanların dünyasına girmek isteyen küçük denizkızının hikayesini anlatıyor. Denizkızı bunu için, babasına uyarılarına rağmen, deniz cadısı kötü kalpli İksambo’ya gider ve ondan yardım ister, İksambo “Tamam der, ama bir şartla: insanlara yadım edersen sesini kaybedeceksin!” Denizkızı anlaşmayı kabul eder, ama denize atılan prensi kurtarmak zorunda kalınca önce sesini kaybeder. Ve insanlar arasındaki maceraları başlar…

Prens ile Denizkızı iki perdelik müzikli, danslı bir oyun. İyiler, kötüler, saflar, uyanıklar, güçlüler ve zayıflar çarpışıyorlar. Aşk ve merak için göze alınanlar, iyilerle kötülerin savaşı, başkalarına karşı sorumluluklarımız, büyüklerin sözünü neden dinlemek gerektiği gibi kavramlar çocuklara tatlı tatlı anlatıldı, hikaye mutlu sonla bitti.

Oyun hikayeyi anlatacak kadar uzun, ama çocukları sıkmayacak kısa, sahneler, dekorlar ve kostümler çok özenli, anlatım çocukların seveceği tarzda müzikli ve danslı. Yaşları 5-10 yaş arasındaki hem kız, hem de erkek çocuklar için bence güzel bir gösteriydi.

Öneri: Prens ile Denizkızı oyununu biz Kadıköy’de Kozyatağı Kültür Merkezi (KKM)’de yakaladık ve beğendik, siz de ister Anadolu ya da ister Avrupa yakasında bir salonda, ama yakalayın derim.

Dans /gösteri içinde yayınlandı | 5-10 yaş, denizkızı, KKM, Tiyatro ile etiketlendi | Yorum bırakın

Özgecan Aslan için, kadınlar ve sağlıklı toplum için adalet!

Posted on 17/02/2015 by Zetaxeta

Çocuklarımızı, kız ve erkek, eşit haklara sahip, eğitim, kıyafet, dolaşım, seçme özgürlüğüne sahip bireyler olarak yetiştirmek istiyoruz.

…Hak ve özgürlükler ancak adalet ile sağlanır.

“Kızım bugün dışarı çıkmayalım” demek geliyor içimden, “Dışarısı ikimiz için de tehlikeli!..”

Ama inadına çıkalım.

Özgecan Arslan birkaç sene öncesine kadar annesiyle dışarıya çıkıyordu herhalde! Sadece 20 yaşındaydı, üniversite eğitimine devam ediyordu ve eve dönerken minibüse bindiği için yakıldı, katledildi.

Çocuklarımızı kız ve erkek, eşit haklara sahip, eğitim, kıyafet, dolaşım, seçme özgürlüğüne sahip bireyler olarak yetiştirmek istiyoruz.

Biz yetişkinlerin görevi çocuklarımızın fiziksel, ruhsal ve düşünsel özgür, gelişmiş birer yetişkin olabilmelerine yardım etmek. Çocuklarımızın eşit şartlarda dolaşmasını, eğitim almasını, kendilerini ifade edebilmelerini ve toplumda var olmalarını istiyoruz.

Oysa toplumumuzda – küçük gettolarımız hariç- kadınların hakkı yok, var dense de yok. Taciz, tecavüz ve şiddet kadınların payına düşen! Öldürülen, tacize uğrayan kadınların bedenlerine sahip çıkma hakları ve özgürlükleri yok.

Aslında pek çok erkek de bu şiddete maruz kalıyorlar, ya anneleri, ya kızkardeşleri ya da kızları vasıtasıyla taciz ediliyorlar.

Mahkemeler tacizciler lehine çalışıyor, gerekçeli nedenlerle cezalar indiriliyor, kadın cinayetleri için ya 2-3 yıl veriliyor, ya da delil yetersizliği ve iyi halden beraat!

Hak ve özgürlükler ancak adalet ile sağlanır. Adalet sisteminin doğru çalışması lazım. Kadınlar, çocuklar ve sağlıklı toplum için hak, özgürlük ve adalet istiyoruz!

“Kızım bugün dışarı çıkmayalım” demek geliyor içimden, “Dışarısı ikimiz için de tehlikeli!..”

Ama inadına çıkalım.

Yaşam içinde yayınlandı | Özgecan Aslan ile etiketlendi | Yorum bırakın

Gökkuşağı balesi, Troy Game: maçoluk da neyin nesiymiş canım!

Posted on 16/02/2015 by Zetaxeta

Salon ilk iki gösteriyi de beğenmişti ama üçüncüsü olan Troy Game’e bayıldı; dansçılar dakikalarca alkışlandılar….

Bizim çocuk da en çok Troy Game’i beğenmiş. Hatta geçende evde dans ederken Troy Game’deki muzip dansçının rolünü üstlenmiş evde, onun gibi yapmaya çalışıyordu.

Kadıköy Süreyya Operası’nda bu sezon İstanbul Devlet Opera ve Balesi’nin yeni bir balesi sergileniyor: Gökkuşağı. Geçenlerde, şubat tatili başında ailecek gittik.

Üç ayrı baleden oluşuyor Gökkuşağı, hepsi de birbirinden güzel, özenli, yabancı koreograf ve müziklerle sahnelenmiş gösterilerdi. İlk bale, Just One of Those Things, big band tarzı müziklerin eşliğinde, klasik Broadway müzikalleri havasında, renkli, kalabalık, neşeli bir bale gösterisiydi. Ben kızımın en çok bu baleyi seveceğini düşünmüştüm, ama seçimi bu değilmiş.

İkincisi bale, Contrast, ile koreograf Soon Hue tarafından modern zamanların yalnız insanı anlatıyor. Havaalanında yan yana durduğumuz, ama yüzüne bakmadığımız, konuşmadığımız, kendi içinde gittikçe yalnızlaşan insanı gösteren, postmodern bir bale. Baleye eşlik eden müzik elektronik, son derece mekanik çağrışımlarla çalıyor. Kalabalık bir dansçı grubu önce dış dünyadaki keşemekeş ve koşturmayı, ve sonra da, koşturmaca içindeyken iç dünyadaki yalnızlığımızı anlatıyorlar. Benim favorim bu baleydi.

Üçüncüsü Troy Game, tüm baleler içinde en çok beğenilen, eğlenceyi ve gülümsemeyi getiren gösteri oldu. Bale deyince önce balerinler gelir ya akla, bu sefer sahne erkeklerindi. Troy Game, birkaç sene önce AKM’de sergilmiş ve yine çok beğenilen bir bale. Bir grup erkeğin sergilediği dans son derece maskülen danslarla, Afrikalı, Kızılderili kabilelerininkini andıran müzik ve gösterilerle, savaş danslarıyla başlayıp, daha sonra erkeklik gösterilerini ve maçoluğu tiye alan, eğlenceli bir bir tonda devam ediyor.

Koreograf Robert North, 1974 yılı civarında erkeklerin maçoluğun saçmalığını fark etmeye başladıkları yıllar olduğunu ve Troy Game’i maço imajıyla dalga geçmek için yaptığını söylemiş. Gerçekten şovda eğlence arayışı ve muziplik ile maçoluğun nasıl bozulduğunu erkeklerin nasıl rahatladığını, normalleştiğini anlatıyordu…

Salon ilk iki iki gösteriyi de beğenmişti ama üçüncüye bayıldı; dansçılar dakikalarca alkışlandılar. Ve biz Troy Game’i yıllar önce, yine aynı keyifle (rahmetli AKM’de) seyrettiğimizi hatırladık. Bizim ülkemizde Troy Game’in daha çok oynaması lazım, çok…

Bizim çocuk da en çok Troy Game’i beğenmiş. Hatta geçende evde dans ederken Troy Game’deki muzip dansçının rolünü üstlenmiş evde, onun gibi komiklikler yapmaya çalışıyordu:)

Süreyya Operası salonunda yine pek çok büyük çocuk vardı. Kızımız da artık sekiz yaşında olduğu için İstanbul Devlet Opera ve Balesi’nce sergilenen gösterilerden beğenecek olabileceklerine birlikte gidiyoruz. Ama giderken yanımızda küçük dostlarımızı almayı ihmal etmiyoruz tabii. Bu sefer kızımın arkadaşları Sullivan ailesinden üç tavşancıktı. Onlar da ciddiyetle seyrettiler dansları 🙂

Öneri: Gökkuşağı çok eğlenceli, çok renkli, çocukların da seveceği bir bale/modern dans. Hele Troy Game 10 sene sonra tekrar sahnelenmiş, geçen sefer kaçırdıysanız bu sefer kaçırmayın, bu sezon 2015 yazına kadar Kadıköy Süreyya Operası’nda birkaç gösteri daha var, mutlaka gidin derim!…

Devlet Opera ve Bale!nin biletleri artık www.biletiva.com‘da, Devlet Tiyatroları ve Senfoni de orada, tek tık ötenizde 🙂

Dans /gösteri içinde yayınlandı | 7-14 yaş, bale, biletiva.com, Süreyya Operası, İDOB ile etiketlendi | Yorum bırakın

Piyano: İdil Biret mi olacak çocuk, niye koşuyoruz oradan oraya?

Posted on 31/01/2015 by Zetaxeta

Çocuklarımız henüz etki alanımızdayken- yani arkadaşlarını değil, biz anne-babalarını dinlerken- biz ebeveynler onlara olumlu alışkanlıkları edindirmeye çalıştırıyoruz. Bazen bilinçle, bazen içgüdüsel… Bunun için de ders dışı aktivitelere koşarken buluyoruz bazen kendimizi! İyi alışkanlıklardan biri de müzik. Müzik herkese iyi geliyor. Bebeğe, çocuğa, büyüğe… Bir müzik enstrümanı çalınıyorken ortada sözsüz bir diyalog başlıyor ve iyileştirici bir etki yaratıyor.

Geçtiğimiz haftalarda bir gün, aslında ocak ayının İstanbul’daki en karlı gününde, otuz çocuk bir Caddebostan Kültür Merkezi’nde sahneye çıkıp harika müzikler çaldılar. Kimi piyano, kimi keman, kimi bateri… Hocaları da onlara bir enstrümanla -viyolonsel, piyano ya da bas gitar ile- eşlik etti. Sahneye geldiler, kendilerini anons ettiler, hocalarının çaldığı enstrüman eşliğinde kendi enstrümanlarını çaldılar.

Çocuklar bize çalıp söyledikleri müziklerin duygularını yaydılar. Onların müzikleriyle canlandık, heyecanlandık. Onlar da müzikle bir duyguyu yaymanın, salonun neşelendirmenin sihrini yaşadılar.

Aynen evliliklerdeki çiftlerin uyumu gibi hocanın çocukla uyumu, çocuğun ilerlemesi ve yaptığı müzikten zevk alması için çok önemli… Bizim çocuk piyano çalışıyor ve mutlu. Hocamız sadece bizim çocuğu değil bütün çocukları fethetmiş, çok tatlı biri.

Bu güzel çocukların aralarında ileride müzisyen olacaklar da çıkacaktır ama çocukların tek kazanımı bir müzik enstrümanı ile birkaç parça çalmak değil, aynı zamanda bunu bir grup önünde, sahnede sunabilmek de, ileride kaçıp nefes alabilecekleri kendilerine özel dünyalarını yaratmak da… Gelişmesi muhtemel matematik zekası henüz ölçümleyemediğimiz bir katkı olduğu için ondan bahsetmiyorum bile! 🙂

Biz çocukların konserinden sonra salondan ayrıldık. Ama çocuklardan sonra bir grup amatör yetişkin de sahneye çıkıp konser vermiş, çocuklar gibi aynı heyacan ve neşeyle… Belli ki, onlar kendilerine kaçıp sığınacakları bir dünya yaratmışlar, ne güzel!

Öneri: Şurası kesin ki, okul çocuğunun boş zamanının bir kısmı da müzik eğitimine ayrıldığında, çocuğa anne ve baba ile dışarıya çıkmak için artık daha az zaman kalıyor, ama olsun! Müzik çalmak da, dinlemek de çağımızda kolayca yıpranan ruhumuza çok iyi gelecek bir uğraşı bence. (Dünyaca) ünlü birer müzisyen olsalar güzel olur, ama olmasalar da çocukları çalacakları bir müzik enstrümanı için yüreklendirmek gelecekleri için bence güzel olur derim.

Konser, Yaşam içinde yayınlandı | 4-12 yaş, çok sesli müzik, bateri, keman, koro, müzik, müzik eğitimi, piyano ile etiketlendi | Yorum bırakın

Soğuk havada evde zaman nasıl geçer: Zamanı inşa ederek!

Posted on 10/01/2015 by Zetaxeta

Kış bizi kapalı yerlere hapsetmeye başladı. Bahar havasında sonbahar, sonbahar tadında başlayan kış, şimdi de dondurucu soğuklarla sürüyor. Bu hafta İstanbul’da verilen kar tatilinin çoğunda hava karsız ama son derece soğuk ve buzluydu. Biz de ev aktivitelerine verdik kendimizi…

Bugünkü aktivite anne ile dışarıda değil, evde ve babayla! Kızım evde babasıyla basit bir zaman makinasını yaptı: yani bir saat!

I do my clock (oyuncağın adı bu) çocuklar için teknololojik oyuncaklar da yapan bir firmanın ürünü. Kutunun içinden çıkan çarklar, zemberek ve zil, satin şeffaf kadranı içinde sırayla yerleşiyor. Talimatlar takip edilerek saat inşa ediliyor. Ve en son sonunda, arkasındaki kurma anahtarı ve sallanan sarkacı ile çıt çıt çalışan, çın çın öten tam bir saat oluyor. Ayrıca pili tak unut misali saatlerden değil, çalışsın diye her gün kurmak gerekiyor.

Pek çok çocuk gibi bizim kızımız da yapılandırma oyuncaklarını sever. Fakat gördüm ki, benim kızımın en çok hoşuna giden şey “saati yapmak” değil, “babasıyla birlikte saati yapmak”mış… 🙂

Bizim çocuk 18.48’den 19.23’e kadar kitap okuduğunda toplam kaç dakika okuduğunu belki şimdi daha rahat hesaplar. 🙂

Saat çalışma masası üstünde, bugünlerde gündemde olan diğer şeylerin yanında yerini aldı. Elif Şafak’ın 7-14 yaş için çocuk kitabı Sakız Sardunya da masada ve bugünlerde hep elinde…

Öneri: Yapılandırıcı oyuncaklardan saat hem çok sevimli, hem de işlevsel. Saatin hem nasıl çalışığını gözlemlemesi, hem de zamanın nasıl ilerlediğini ve bileşenlerini anlaması için.

Sakız Sardunya’yı çocuklara tavsiye ediyoruz, oldukça da sürükleyici. Hava soğukken daha mı çok okunuyor bu kitaplar!

Evde içinde yayınlandı | 7-14 yaş, el becerisi, kitap, kış, oyuncak, saat, Sakız Sardunya ile etiketlendi | Yorum bırakın

Kopuz Oda Orkestrası’nda kontrbas çalsam!

Posted on 17/12/2014 by Zetaxeta

Zaman zaman bizim çocuğu da alıp, zaman ve mekan açısından bizim için uygun olan klasik müzik konserlerine gidiyoruz, son seferki çok güzel bir oda orkestrası konseriydi: Kopuz Oda Orkestrası’nın konseri.

Kopuz Oda Orkestrası amatör bir orkestra. Amatör çünkü para kazanmak amacıyla kurulmamış bir orkestra bu… Amatör diyorum ama her şeyiyle tam ve harika bir grup, profesyonel olmadıkları için hoş göreceğimiz bazı eksikleri olan bir grup değil…

Bu sene Süreyya Operası’nda Çellistanbul ve Dünya Sahnelerinde Genç Yetenekler konserlerine (bunlarla ilgili paylaşımlarda da bulunacağım) gittiğimizi bilen, kızımın sevgili öğretmeni Vuslat Hanım’ın bize bu konseri haber vermesiyle, konsere gitmeye niyetlendik.

Bizim katıldığımız Kopuz Oda Orkestrası konseri Kadıköy Halis Kurtça Kültür Merkezi’nde verildi. Geçen çarşamba akşamı (10 Aralık 2014) saat 20:00’de verilen konserde salon tıklım tıklım doluydu.!.. İzleyicilerin arasında bol miktarda çocukların da olması kızımın da benim de çok hoşumuza gitti. 🙂

Kopuz Oda Orkestrası 1982 yılında Prof. Fethi Kopuz tarafından kurulmuş, çeşitli mesleklerdeki müzisyen, müzik öğretmen ve öğrencilerinden oluşan bir amatör bir grupmuş. Türkiye’de çok sesli müziği sevdirmek için okullarda, üniversitelerde, davet edildikleri yerlerde konserler veriyorlar ve çeşitli yaş grubundan soliste de orkestra ile çalma olanağı tanıyorlarmış. Şimdi Saint Joseph Lisesi’nin desteğiyle, onların verdiği bir salonda çalışmalarını sürdürüyorlarmış.

Kopuz Oda Orkestrası’nın bu konserinde şef Şekip Ensari ve yirmiden fazla müzisyen (kemanlar, viyolalar, viyolonseller, piyano ve kontrabas) yer alıyordu. Kızımın öğretmeni (sevgili Vuslat Çiftdal) da bu orkestrada keman çalıyor. Konuk solist ise Şadi Ensari- gitar çaldı. Konser Handel, Vivaldi, Hydn, Mendelson’un dört eserinden oluşuyor ve çocukların da beğeneceği eğlenceli parçalar da yer alıyor.

Grup yarın akşam (18 Aralık 2014)Kadıköy Caddebostan Kültür Merkezi’nde bir konser daha verecek.

Kızıma sordum, “Kopuz Oda Orkestrası grubuyla çalma imkanın olsa hangi enstrümanı çalmak isterdin?” diye: “Kontrbas çalmak..” istermiş! 🙂 Bizim çocuk 130 cm, kontrbas 195 cm ama olsun… -Küçükken babasıyla Mazy adında bir çizgi film izlerdi, oradaki timsah Charie kontrbas çalardı ve bu uzun süre babasıyla arasında konu olmuştu. Çizgi filmlerinin gücü.. 🙂

Kopuz Oda Orkestrası konseri seçilen eserleri, performansı, solisti, ücretsiz olması ve mekan açısından ulaşılabilirliği ile harikaydı. Keşke daha sık ve daha çok kişi tarafından izlenebilse, izleyebilsek… Kopuz Oda Orkestrası ve destekçilerine çok teşekkürler.

Öneri: Şehrinize, mahallenize Kopuz Oda Orkestrası gelirse kaçırmayın, derim. Yarın akşam CKM’deki konserinin davetiyeleri bitmiş ama şansınızı bir deneyin isterseniz. Olmazsa sonraki dönemler için gözünüzü dört açın.

Dans /gösteri, Konser içinde yayınlandı | çok sesli müzik, CKM, HKKM, klasik müzik, müzik ile etiketlendi | Yorum bırakın

Miró’nun imzası neydi?

Posted on 06/12/2014 by Zetaxeta

Sakıp Sabancı Müzesi (SSM) ‘nde bu aralar yine çok ünlü bir sanatçının sergisi var: “Joan Miró, Kadınlar, Kuşlar, Yıldızlar” sergisi.

SSM ailemizin müzesi, bayılırız oraya gitmeye…Bu sefer de Miró gelmiş bizim müzeye 23 Eylül’de, ve biz hala gidememişiz! Çocuklar büyüdükçe hafta sonu gezilerine kalan boş saatleri azalıyor, bir de İstanbul trafiği ile kurs, ödev trafiğini ayarlamak işin içine girince, çocuklara uygun hafta sonu etkinliklerine ulaşmak daha da zorlaşıyor. Bu sefer hafta içi bir gün, iki anne- iki çocuk, fırladık gittik SSM’ye…

Bu sergiyi ben ikinci defa dolaştım, ilki birkaç gün önce ve bir grup kadınla beraber, sanatçı Genco Gülan’ın rehberliğindeydi. Genco Gülan’dan’dan duyduklarımı, müzede aldığımız kılavuzdan öğrendiklerimle birleştirerek ikinci bir tur attım bizim çocuklarla…

Miro sergisinde baskılar, resimler, heykeller, kitaplar arasında, halılar arasında dolaştık. Anlamaya çalışarak, bazen anlamasak da severek dolaştık.

Miró Barselona’lı, Katalan, çok yönlü bir sanatçı; Yıllar süren savaşların ve Franco’nun karanlık dönemleriyle beraber güzel İspanya’nın, Akdeniz’in aydınlığının, sürrealist sanatçısı.

Bu bahar Barselona’ya gittiğimde, şehre ve şehri bir açık hava müzesine çeviren Gaudi’ye hayran olmuştum, Öğrendim ki, Joan Miró ve Picasso birbirlerinin çağdaşıymış ve modernist Gaudi’nin açtığı yolda ilerlemişler. Yaşadıkları dönemde de Picasso eserlerinde kübizme doğru ilerlerken Miró surrealist eserler yaratmış.

Daha önce de yazmıştım, sanatın içine doğmamışsak bile, sanata mümkün oldukça yakın olmak gerek bence; hayatımızı güzelleştirmek için, bir ifade dili olarak, hem kendimiz, hem de çocuklar için… Sabancı Müzesi’nde geçtiğimiz perşembe günü saat 5’te SSM’de içerinin çocuk ve ebeveynleriyle dolu olduğunu görmek pek çok annenin de benimle aynı fikirde olduğunu gösterdi bana, ve bu çok hoşuma gitti! ☺

Eve geldikten sonra sordum kızıma:
“Miró sergisinden ne hatırlıyorsun?”
“Mavi…” dedi “…denizin mavisi,”;
“Yıldız…” dedi “…başka dünyaların da varlığını gösteren”;
“Kuşlar…” dedi “…özgürlük için” ve
“Kadınlar vardı.” dedi.
Süper! ☺

Sonra Güzel Şapkalı Kadın ve Yıldız tablosunda, bu eserin Miró’nun olduğunu nereden anlayabileceğimizi yani Miro’nun resimlerde imza gibi kullandığı şeyin ne(ler) olduğunu konuştuk: “Yuvarlak… yıldız… mavi renk… sarı” dedi”… Evet bunlar Miro’nun imzaları ve bence de Miró bu ☺

Öneri: SSM’de 1 Şubat 2015’e kadar sürecek olan Miró sergisini kaçırmayın, derim. Hatta imkanınız varsa çocuklar için düzenlenen eğitim/etkinliklerden birine de katılın. Yer kaldıysa ben de bir etkinliğe kayıt yaptıracağım.

Müze, Resim / Sergi içinde yayınlandı | heykel, Miro, resim, Sakıp Sabancı Müzesi, sürrealist, sergi, SSM ile etiketlendi | Yorum bırakın